या शांततेत

मनात आत्महत्येचा विचार करत

मी सावरतोय तोल गाडीचा

भर रस्त्यात.

या अवाढव्य गोंगाटात

आपलंच मौन किती सलतंय आपल्याला.

माझी असह्य तिडीक जराही लक्ष देत नाहीये

आजूबाजूच्या गर्दीकडे.

आज काय तो सोक्ष-मोक्ष लावायचाय एकदाचा

मिटवून टाकायचेत सगळे रोजमर्राचे प्रश्न.

सिग्नल पडलाय मध्येच.

समोरच्या बाईकवर निसटती जीन्स घातलेली मुलगी

घट्ट चिकटलीय पुढच्याला.

तिचा तंग-आखूड टॉप

गुरुत्वाकर्षणाचे सगळे नियम मोडून काढतोय ऐन चौकात.

मी वेधला गेलोय

तिच्या उभ्या ठळक रेषेमध्ये खोल.

आता सिग्नल सुटलाय. मीही सुटलोय.

उभ्या रेषेच्या खोलीत डोकावत त्याच वेगात.

पुढच्या सिग्नालाही मी मागेच थांबलोय तिच्या.

आजुबाजुचेही बहुतेक जण तिथेच खिळलेले आहेत आपापल्यापरीने माझ्यासारखेच.

रस्ते वेगळे होताहेत यथावकाश सिग्नल सुटताना.

मीही अगदी सहज, हलक्या डोक्याने घराकडे वळलोय.

घरात शिरताना प्रेमळ स्वरात बायको म्हणतेय;

“झाला वाटतं पारा शांत”

मीही हसून अनुमोदन देतोय तिला.

रात्री आडवा होताच उभी खोल रेघ मानात येतेय तिची.

अन रात्रीचा पारा चढत चाललाय खोलवर.

बायकोवरचा राग, आत्महत्येची तिडीक

कुठल्या कुठे हरवून गेलीय

या शांततेत.