आता नेमकं सांगता येत नाही की
या खुणा ज्या मी इतक्या आजिजीने
लक्षात ठेवत चाललो आहे त्या
पुन्हा इथे येण्यासाठी की पुन्हा ‘इथे’ न येण्यासाठी..
आता नेमकं म्हणता येत नाही की
या फोफावणाऱ्या पसाऱ्यात
माझ्या एकांताची पांगोपांग होते आहे की तो एकवटतो आहे..
आता नेमकं साधता येत नाही
एकाच वेळी तिचं आणि माझंही भलं
अरे तू अजारा
एकांताचा निवारा
माझ्याच आधारा
आला बरा
तुझ्या रूपे मी
झालो गर्भारशी
कळा सावकाशी
सोसुयात
नाही कसा म्हणू
तुज पांडुरंग
मज अंतरंग
दावलेसी
या जगाचे ' असे ', त्या जगाचे 'तसे'
पण माझे मला आवरेना हसे
संचिताचा सुरू बघ जुना डाव हा
पाहिले मी तुला, लागलेना पिसे
आज प्रेमासही लागती साधने
कापले काल अंतर 'अंतरा'ने कसे
जिंकला आज मी सर्व एकांत हा
हारली बघ तुझी तू किती माणसे
तू मला, मी तुला द्यायची सावली
ना रेखायचे सावल्यांचे ठसे
श्वास नव्हतेच ते जन्म होता नवा
या नव्याला मरण बघ नवेही नसे
कमलेश कुलकर्णी
