कोंब

मी माझ्यापासून पळतो आहे लांब
अन म्हणतो आहे मलाच वेड्या थांब

ही पराभवाची गर्दी जमली भवती
अन अपमानांचे घाव उराशी सलती

आतून उधळती अहंकरी घोडे
पावलास एका एक नव्याने कोडे

ऎकीतो माझी मी कौतुके असेना खोटी
घोटतो गळा मी सत्य असे ज्या ओठी

त्या सत्य असत्या पासून आहे दूर
ही वणवण चालू उरातूनी काहूर

द्याविशी वाटते तनामनाला भूल
ती नको नकोशी जगताची चाहूल

मी मलाच हा सामोरा कैसा जाऊ
रूप विद्रूपाचे कसे कळेना साहू

मी चंचल, उदास, उजाड झालो आहे
मी असह्य होऊन मलाच भ्यालो आहे

चाललो दूर मी माझ्यापासून लांब
मी मला भेटता उगवेन फ़िरोनी कोंब

: कमलेश कुलकर्णी